Debbie Voerman paints portraits. Her work is rough, raw, unadorned, fanatical, driven, spontaneous, powerful, splashing, dripping, unpolished, large (even in small) enlarged, posed, large surfaces, hard colours, rich in contrast, not polished, look at you and eventually follow you.
She claims image from the digital media, the individualistic and sometimes superficial selfie culture where everything revolves around exterior, beauty, appreciation and recognition, the self-side or back of the social domain and fixes this accurately on canvas. Without giving a value judgment or calling an uncomfortable statement – that’s what the image does for her.
Debbie Voerman schildert portretten. Haar werk is ruw, rauw, zonder opsmuk, fanatiek, gedreven, spontaan, krachtig, spattend, druipend, ongepolijst, groot (zelfs in het klein) uitvergroot, geposeerd, grote vlakken, harde kleuren, contrastrijk, niet opgepoetst, kijkt je aan en blijft je achtervolgen.
Ze claimt beeld uit de digitale media, de individualistische en soms oppervlakkige selfiecultuur waar alles draait om buitenkant, schoonheid, waardering en erkenning, de zelf-kant of achterkant van het sociale domein en fixeert dit trefzeker op doek. Zonder daarbij een waardeoordeel te vellen of een ongemakkelijk statement te roepen – dat doet het beeld voor haar.
