I paint women, not perfect, polished images, but as I see and feel them: at rest, in confusion, in a search for self-worth. Sometimes they resemble me, sometimes they are distant figures, yet always familiar. My work does not aim to create an ideal image, but to reflect the complexity of existence: discomfort, self-awareness, strength, and doubt.
My paintings do not start from a plan but from feeling: a posture, a glance, a color that lingers, as if the canvas is speaking back to me. I value openness in my work, you can see traces of doubt, choices, and pauses. The women in my paintings do not always look back; sometimes they turn away, sometimes they seem to dissolve into the background.
Yet they are always present, with a quiet strength, even when fragile.
Much of my work explores my own identity as a woman, mother, and artist. My self- portraits are often unflattering; I show myself tired, uncomfortable, melancholic.
By doing so, I create space for honesty and vulnerability, without a polished image. Painting, for
me, is a way to pause, to feel what lies beneath the surface, and to make room for
softness, discomfort, and individuality, without needing to resolve anything.
Ik schilder vrouwen, niet als perfecte, gepolijste beelden, maar zoals ik ze zie en voel: in rust, in verwarring, in de zoektocht naar eigenwaarde. Soms lijken ze op mij, soms zijn het verre figuren, maar altijd vertrouwd. Mijn werk wil geen ideaalbeeld scheppen, maar de complexiteit van het bestaan weerspiegelen: ongemak, zelfbewustzijn, kracht en twijfel.
Mijn schilderijen beginnen niet vanuit een plan, maar vanuit een gevoel: een houding, een blik, een kleur die blijft hangen, alsof het doek terugpraat. Ik hecht waarde aan openheid in mijn werk; je ziet sporen van twijfel, keuzes en stiltes. De vrouwen in mijn schilderijen kijken niet altijd terug; soms draaien ze zich af, soms lijken ze op te lossen in de achtergrond. Toch zijn ze altijd aanwezig, met een stille kracht, ook wanneer ze breekbaar zijn.
Veel van mijn werk onderzoekt mijn eigen identiteit als vrouw, moeder en kunstenaar. Mijn zelfportretten zijn vaak weinig flatteus; ik toon mezelf moe, ongemakkelijk, melancholisch. Daarmee creëer ik ruimte voor eerlijkheid en kwetsbaarheid, zonder een gepolijste façade. Schilderen is voor mij een manier om stil te staan, te voelen wat onder de oppervlakte ligt, en ruimte te maken voor zachtheid, ongemak en individualiteit, zonder dat er iets opgelost hoeft te worden.